Over Nancy
van den Heuvel
In het pittoresk stadje Doesburg stond mijn wieg. Daar speelde de eerste 23 jaar van mijn leven zich voornamelijk af. School, dansen en vrienden, alles was bijna binnen handbereik in ons Mosterdstadje. Ik peddelde er wat af op mijn fiets.
Tegenwoordig staat mijn ‘wiegje’ iets verderop, in Arnhem, daar wandel ik dagelijks met mijn honden langs het groen, de bruggetjes en de watertjes van het park waar ik met mijn vriend aan woon.
Ik observeer dan altijd de belevenissen van de natuur. Dezelfde natuur die ik als leidraad neem in mijn werk en leven. Bloeien, groeien, stilstaan en loslaten zijn factoren die ik ook gebruik in mijn werk. Soms heeft iets voeding nodig om verder te groeien en soms mag er eerst stil worden gestaan alvorens verder te gaan.
Van nature begrijp ik het proces van hierarchien en relaties. Door mensen te wijzen op hun sterke punten helpt dit de groep hun kracht om te presteren in te zetten. En, dat mensen, hoe verschillend ook, zich betrokken kunnen blijven voelen met elkaar. Het vervuld me iedere keer wanneer ik anderen bijsta in hun transformatie door hen een breder perspectief te laten zien. Het is wat ik als kind al deed en later meenam in mijn werk met mensen met een extra hulpvraag. Omdat ik weet en voel dat je betrokken voelen het echte goud is voor een mens en bedrijf.
Doordat ik reflecteer op mijn eigen ervaringen neem ik die altijd mee in het contact met anderen. Zo ontdekte ik al jong toen ik eens in het ziekenhuis lag, wat het verschil was in beleving toen ik in aanraking kwam met verpleegkundigen die wel open stonden voor mijn mening. Ik voelde me gezien. Dat gaf rust en een veilig gevoel. Of, veel later, in mijn werk ontdekte ik wat er gebeurde toen de afstand met het management blijkbaar te groot was geworden. De afstemming was zoek, met als gevolg dat ik uiteindelijk tot stilstand kwam. Dat was een heftige maar ook leerzame periode. De lessen daaruit neem ik mee naar leiders en zijn team om hen nu te ondersteunen in hun zoektocht naar dat ongrijpbare stukje ’verbinding’ en synergie.
Want hoe doe je dat nou en wat levert het me op? Zijn veel vragen die ik hoor.
Met nieuwe ogen kijken
Avonturen beleven geeft me energie. Zo kom ik graag op andere plaatsen en vind het dan leuk om wat gewoontes van het betreffende land of streek te volgen.
Zo kan ik ook niet kiezen wat mijn voorkeur heeft als men vraagt “zon of sneeuw”? Ik wil ze allebei!
Lekker lui ingesmeerd met factor 20 op een strandbedje met een spannende psychologische thriller in mijn hand. Hand in hand met mijn lief langs het strand, restaurantje uitzoeken, dansen tot middernacht, het leven is mooi.
Maar ik geniet net zo van een vakantie in de knisperende witte sneeuw met mijn inmiddels uitgevlogen kids. Gewoon van het samen bij een knetterend vuurtje zitten, een beetje kletsen en ondertussen checken of je makkara (Fins voor worstje) al knapperig is. Om na het eten met gloeiende rode wangen spelletjes te doen. De leukste ervaringen kunnen in heel simpele zaken zitten.
Want als de avonturen weer even genoeg zijn geweest, mijmer ik lekker na op de bank met een kop thee en een teckel op schoot die het hoog tijd (altijd) vindt voor aandacht, alvorens ik weer aan de slag ga voor mijn andere liefde: mensen een breder perspectief bieden.