Hij blij en ik erbij

Begin jaren ’90 liep ik stage op een school voor kinderen met leer- en opvoedings-moeilijkheden (LOM). Een van de leerlingen, notabene niet eens eentje uit mijn eigen klas, heeft me veel geleerd over het beïnvloeden van gedrag. Niet dat ik er zelf in eerste instantie om zat te springen, maar nu gebruik ik het vaak als voorbeeld!

Met mijn hoofd vol met leuke ideeën wilde ik op een ochtend in de eerste week het schoolgebouw binnengaan.

Alleen dat ging helaas niet. Er stond een jochie uit de andere klas voor de deur en die barricadeerde hij zodat ik er niet in kon. Hij was een jaar of 11, dus tja, die duw je niet even aan de kant. Pedagogisch gezien vond ik het ook niet handig. “En nu?”, dacht ik.

Ik sprak hem streng toe en uiteindelijk na een paar minuten ging de deur wel open.

Ik besprak het, nadat het nog een keer voorgevallen was, met mijn stagebegeleidster. Ze vroeg me toen wanneer en bij wie hij dat deed. “Alleen bij mij”, zei ik en voelde me een behoorlijke sukkel. We kwamen al pratende tot de conclusie dat hij aandacht van mij wilde. Even aandacht voor hem alleen. En zo riep ik hem bij me en vroeg hem of hij voor mij mijn tas wilde dragen en bij de ingang van het klaslokaal wilde zetten; zolang als dat mijn stage duurde. Je had zijn gezicht moeten zien. Zijn ogen straalden. Hij mocht dat alleen doen. En zo wachtte hij me in het vervolg op en droeg mijn tas met trots naar het lokaal. Hij had dan net even de tijd om te kunnen vertellen hoe bijvoorbeeld zijn weekend was geweest.

Dit kleine momentje was voor hem voldoende om zijn gedrag te kunnen omzetten van op een negatieve aandacht vragen naar positief gedrag. Het enige dat het van mij vroeg was om door het gedrag heen te kijken en me te realiseren wie ik voor me had en welke behoefte bij hem daaruit naar voren kwam.

Wil je ook bewust worden van hoe gedrag elkaar beïnvloedt? Neem dan contact op voor informatie.